671 Foto’s verder…

(Woensdag 6 januari 2010)

Wel een beetje weinig beenruimte (of ik ben zelf te lang) in de bus en ook was alles wat duurder dan in Johannesburg.
Laat ik maar met de minpuntjes van de afgelopen reis naar Kaapstad beginnen, dan kan ik vanaf hier me volledig richten op alle andere, positieve, belevenissen tijdens deze magnifieke break. Voor het eerst had ik de kans ZA echt verder in te gaan (zegge 1400 km), ook al was ik vermomd als toerist. Ik zal m’n best doen om jullie enigszins een idee te geven van hoe het was, want met alle sneeuw, ijs en vrieskou in Den Nederlanden is de voorstelling van op je sandalen met een grote rugzak in het zonnetje wellicht lastig te maken.

De heenreis was een makje. Uiteraard was de bus vertraagd, maar het reisgezelschap was aardig (colored luchtverkeersleidster) en de uitgestrekte landschappen die ik door de beslagen ramen zag bij het ontwaken na een kort nachtje, waren een terechte voorbode van al het andere natuurgeweld wat me nog te wachten stond. De mij inmiddels bekende cultuurschok van Westers vs. Afrika werd bij het binnenkomen van Cape Town nog even flink op de proef gesteld, maar ik heb de knop redelijk om kunnen zetten. Als je naar Kaapstad gaat, weet je dat je in een vrij Westers en toeristisch Zuid Afrika terecht komt. De gewenning van Kaapstad weer naar Johannesburg kostte achteraf veel meer moeite.
‘Cape Town has it all’: de sfeer in de stad is veel relaxter, ik heb voor het eerst in ZA terrasjes op straat gezien, de zee is blauw, de bergen zijn hoog en de stranden zijn mooi. Daarnaast heeft het ook nog een hele rijke historie omdat bij Cape Point (Kaap de goede hoop) in de 17e eeuw de eerste Europeanen (Jan van Riebeek met zijn VOC bootjes) aanmeerden, waardoor Kaapstad verworden is tot ‘de kroeg van de Atlantische Oceaan’.

Toeval schijnt ook nog steeds te bestaan, waardoor ik mijn eerste avond gezellig doorgebracht heb aan het Waterfront met oud-collega Ingrid en haar vriend die hier toevallig hun vakantie net aan het afronden waren. Het Waterfront is dé plaats waar je de meeste toeristen tegen zult komen door de gezellige terrasjes, souvenirwinkeltjes, winkelcentrum en uitzicht op de jachthaven, de Tafelberg en de Atlantische oceaan.

Terug in het hostel eerst als een baby geslapen en toen ik mezelf afvroeg bij het opstaan wat ik eens zou gaan doen, bleek het antwoord te liggen op de matras boven mij van het stapelbed waar ik lag (ik sliep overigens in een Fair Trade hostel, met locals uit townships in de bediening, een communityproject wat ze ondersteunden en kleren die je daarvoor kon achterlaten. Compenseert deze eigenlijk luxe vakantie voor een ontwikkelingswerker weer wat, haha). Deze jongen uit Argentinië bleek ook net aangekomen te zijn en samen zijn we er maar op uit getrokken om de stad te ontdekken… Per toeristenbus wel te verstaan. Voor ik het door had, zat ik er al in. Wel lekker efficiënt en goedkoop trouwens om o.a. een kijkje te nemen bij de Botanical Gardens, de visserijhaven en het strand. Halverwege uitgestapt en verder gelopen langs de boulevard die uiteraard de kenmerken had van links een schitterende zee met helder zand en indrukwekkende rotsen en rechts strak gemaaide grasvelden met daarachter de villa’s en hotels die tegen de bergen opgebouwd zijn. Uiteraard stond het bier koud toen we terugkwamen na deze veel te lange en warme wandeltocht. Dat dit hardcore toerisme was, bleek wel uit de braai (bbq) die later die avond in het hostel was, het hele menu was verwesterd en er was geen eens pap, de dikke en plakkerige maïsmeel die in heel ZA bij een ‘echte’ braai genuttigd wordt. Later in deze vakantie is de pap en overigens al het eten ruimschoots gecompenseerd… Een dag later, de enige regenachtige dag, is dit duo (het is echt ongelooflijk hoe snel je mensen in een backpackersverblijf leert kennen) naar het Two Oceans Aquarium geweest, waar de meest voorkomende vissoorten uit zowel de Atlantische Oceaan als de Indische Oceaan in glazen bakken zijn gestopt voor de toerist. Daarna nog nieuwe schoenen gekocht, die oude liep ik me tijdens lange afstanden op stuk en kon ik bovendien bij het hostel weer afstaan voor nog een tweede leven ;-) Ik moet zeggen dat: a) ik de laatste 10 jaar niet zo blij geweest ben met een paar nieuwe schoenen en b) dat ik hier nog niet eerder zomaar 450 rand (40 euro) aan consumptieve dingen uitgegeven heb, wat een astronomisch bedrag!

Voor de dagen daarna stond een verblijf bij mijn substituut-kerstfamilie te wachten. Enigszins brakjes vanwege de avond ervoor (want: één goedkope Moghito smaakt altijd naar meer) werd ik opgepikt door Ralph, Judy en Josh. Judy is een vriendin van mijn baas, Ralph is haar man en tevens pastoor en hun zoontje is 2½ en misdadig schattig.
Ik krijg overigens steeds meer een vermoeden dat als een Zuid Afrikaner een Westerling voor het eerst mee op pad neemt, hij denkt dat ik het liefst naar een shopping mall (gróót en modern winkelcentrum) ga. Dit deed mij huisgenoot bij aankomst in augustus, mijn baas ook en Ralph nu ook weer. Dat, terwijl ik hier eerder een aversie tegen, dan een behoefte naar zou hebben. Een ander opmerkelijkheidje over ZA is dat werk en privé, en formeel en informeel veel meer door elkaar heen lopen. Ralph had plastic plaktegels gekocht voor de badkamer en omdat het idee daar bestaat voor kerst het huis op orde te hebben (naast het in huis hebben van veel eten), waren we op kerstavond de badkamer aan het betegelen.
Uiteráárd naar de kerk op 1e kerstdag. Het was een (Methodist) church middenin een colored wijk waar Ralph de pastoor van was. Tijdens de preek kwam ik weer eens tot de ontdekking dat ik de enige witkop was die in de volgepropte kerkbanken zat. Deze kerst was in meerder opzichten extreem. Extreem, vanwege al het eten wat die dag naar binnengeschoven is en extreem vanwege het aantal bezoekjes wat we op één dag aan vrienden, neven, tantes, kerkleden, bekenden, broers, moeders afgelegd hebben (als ik me niet vergis 11 visites). Het eten en de bezoekjes kan overigens als correlerend worden beschouwd. Een Nederlandse ‘balansdag’ is hier ook nog een onbekend fenomeen, want op 2e kerstdag (hier ‘Boxing day’), wordt er met alle restjes van 1e kerstdag bijna nog meer gegeten dan de dag ervoor. ’s Avonds naar de night market in Central Cape Town geweest, wat inhoud dat met veel lichtjes, kerstafbeeldingen en kraampjes toch nog een kerstsfeer bij 27o Celsius gecreëerd wordt. De avond afgesloten met een ademontnemend uitzicht van Kaapstad bij nacht vanaf de Signal Hill (één van de heuvels om Kaapstad heen). Verrassing voor de volgende dag was niet zozeer de wederom veel te uitgebreide maaltijd, maar meer de bruiloft die Ralph moest doen en waar ik onverwacht mee naar toe werd genomen. Deze keer een bruiloft van twee coloreds in besloten kring. Ik voelde me wel een beetje de ongenodigde gast met mijn korte broek daar.

Ralph zit ook in een community project voor de kinderen uit de townships en sloppen van Cape Town. Hiervoor wordt elk jaar een volledig verzorgd (compleet met kleren, eten en zeezicht) en kosteloos kamp van een week georganiseerd. Ik ben mee geweest op het jongenskamp van 6 – 10 jaar voor 4 dagen. Als ik eerlijk ben, zag ik er de eerste dagen wel een beetje tegenop omdat ik tot zover nog geen ruimte had gehad om even lekker wat voor mezelf te doen. Maar ook omdat men richting de jeugdleiders een beetje betuttelend was, waarbij de kampleider de hele dag eigenlijk niks deed en het Christelijke imago wel erg sterk benadrukt werd. Heel even voelde het weer als werken. Toen een dag later de overenthousiaste kids eenmaal aankwamen, we met ze gingen zwemmen, de stafleden erg geschikte makkers bleken en ik zelf ook even lekker uitgerust had, bleek het allemaal wel wat mee te vallen (noot: vaak is het beter in Afrika gewoon af te wachten wat er gaat gebeuren. Dit lukt mij soms wel en soms dus ook niet). Ook viel de schoonheid van de omgeving mij later pas veel meer op. We zaten in Simons Town, een dorp aan Valsbaai, 25 km ten zuiden van Kaapstad. Het heet overigens Valsbaai (False Bay) omdat in de tijd van de VOC de schepen nogal eens een afslag te vroeg pakten om bij Kaapstad te komen. De enorme Tafelberg was nl. al wel zichtbaar vanaf zee, maar Kaapstad bereik je via Table Bay, waarvoor je eerst nog om Kaap de goede hoop (= zuidelijkste puntje Afrika) heen moet. Enfin, aan Valsbaai hebben we nog een voetbaltoernooi gehad, een talentshow (nog nooit eerder zulke jonge kinderen een perfecte moonwalk zien doen!), zandkastelen gebouwd en veel gezwommen. Ook heb ik leuke gesprekken met een paar andere stafleden gehad tijdens ‘slaapwacht’ als de kinderen moesten gaan slapen. Het geloof wordt hier gemiddeld genomen nog steeds veel anders beleden(= intensiever, breder, maar m.i. soms ook iets te makkelijk voor alles gebruikt).
Zou ik eerst woensdagochtend alweer richting Kaapstad, later heb ik daar toch maar even woensdagnamiddag van gemaakt toen ik hoorde dat we die dag nog naar een krokodillenboerderij in het niet onpittoreske Stellenbosch gingen (“Ja, is logistiek misschien wel zo handig dat ik toch even mee ga”). Anderhalf uur lang hebben we gereden langs de zee, lange sloppenwijken, bergen en ellenlange wijngaarden met grote wijnboerderijen. Ter plekke een slordige 800 krokodillen gezien (incl. diens voertijd), nog een krokodil vastgehouden en daarna weer terug, uiteraard langs dezelfde route. Ik heb het speeksel later toch maar even van de busruit geveegd.
Toch was ik ook blij dat ik aan het einde van deze dag mijn eigen weg weer even kon gaan voor de laatste paar dagen van de vakantie. De treinreis terug ging voor een deel strak langs de zee (kunnen de NS nog een voorbeeld aan nemen), terwijl Bouwdewijn de Groot voor de rest van deze ontspannende rit zorgde.

Vervolgens oudejaarsdag! Althans, volgens de statistieken, want het kerstgevoel lukte nog wel enigszins, maar oud&nieuw is totaal aan mij voorbij gegaan. Wie bezoekt er op oudejaarsdag nou de vesting van Kaapstad (Castle of good hope), ontbijt op een bankje in het park en ligt ’s middags in de zon een siësta te houden. Tot en met een jaar geleden ik niet. Hoogtepunt voor mij die dag was even Skypen met heit & mem, die ik de afgelopen dikke 4 maanden nog niet weer gezien had. ’s Avonds zijn we met een groep van het hostel de stad in gegaan, maar toen ook om stipt 00:00 uur nog steeds geen Oude- en/of Nieuwjaarskriebels zich voordeden, bleek de verleiding voor eindelijk weer eens een lange nacht slaap te groot. 01-01-2010 ben ik overigens zoals alle jaren begonnen: relaxen (op de Nieuwjaarsduik in een zwembadje na dan).
Daarna nog 2 volle dagen te gaan en uiteraard nog veel te doen (gelukkig kom ik nog terug in CPT als ik samen met Jorrit in mei/juni Zuid Afrika doorreis). De Tafelberg kon na een paar bewolkte en winderige dagen eindelijk weer bestegen (+ 1083 m) worden en samen met een 5-koppig gezelschap (uit de schaarse categorie: wél plezierige Engelse toeristen) heb ik letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten van de vakantie gedaan; wát een ongelooflijk imposante berg en als je erop staat is het uitzicht nog veel imposanter. Omdat het de vorm heeft van een tafel (plat en met een beetje goede wil ook rechthoekig) hebben we een rondje gelopen en foto’s op alle kanten – en soms randjes - kunnen nemen (zie onderstaande link voor het bewijsmateriaal).
Omdat we vanaf de berg een feestgedruis uit de stad konden horen, besloten we dat dat onze volgende bestemming werd, alvorens een koude Windhoek Pilsener te nemen. Op 2 januari is het altijd carnaval met optochten van in totaal 5000 mensen door de straten van Kaapstad. Dit fenomeen – lokaal bekend als ‘Kaapse Klopse’ – komt uit de tijd van de slavernij, waarbij gevierd werd dat zij op nieuwjaarsdag een vrije dag hadden.
Naast de Tafelberg stond Robben Island ook nog op mijn ToDo-lijstje. Leuk is hier niet het passende woord, intrigerend wel. Robben Eiland (gedoopt tot die naam door uiteraard een Hollander die bij aankomst zeehonden op het strand zag) ligt zo’n 4 km uit de kust en heeft in het grootste deel van de 20e eeuw een gevangenis gehad voor zware criminelen uit ZA. De bekendste gevangene is Nelson Mandela, die hier 18 van zijn 27 jaar (10.000 dagen) uitgezeten heeft. De tour werd door een ex-gevangene verzorgd, een hele rustige en vriendelijke man (zie foto’s, ook voor de cel van Mandela). De laatste gevangenen verlieten in 1996 de gevangenis, maar er wonen nog steeds zo’n 200 mensen op het eiland (waar verder helemaal niks is) om de gebouwen en het nationaal park te onderhouden. Het voormalig postkantoor en de basisschool zijn overigens ook nog steeds actief (met 16 leerlingen).

Omdat Ralph en Judy het schijnbaar erg leuk vinden gastvrij te zijn, hebben ze ook aangeboden mij de laatste nacht in Kaapstad onderdak te bieden en me naar het station te brengen. Zo gezegd zo gedaan dus. Na het tochtje Robben Eiland weer met hun meegegaan; natuurlijk niet zonder eerst weer even een aantal familieleden te bezoeken. Op een voor Ralph wellicht subtiele wijze liet hij me weten dat ze volgend jaar ook een paar dagen bij mij op bezoek komen (“Peter, didn’t Judy ask you yet that we are also staying some days next year at your place in The Netherlands?”) en natuurlijk zijn ze ook welkom (dan witte jimme it alfest even, heit en mem…)

De volgende dag was er niet veel tijd en dus stelde Ralph (weer) voor om naar een shopping mall te gaan, dit keer Canal Walk, de grootste van ZA. Zelfs in Europa heb ik nog nooit zo’n over-the-top winkelcentrum gezien. Nog steeds interesseerde me het geen moer trouwens. Overigens, op weg hier naar toe ging Ralph eerst nog even voor een bezoekje langs in een sloppenkamp; wel zo bevorderlijk voor de overgang naar het winkelcentrum. That’s South Africa.

De reis terug ging per spoor, wat 27 uur duurde, maar waar ik geen minuut spijt van heb. Heerlijk uit het raampje gehangen toen we door de wijnlanden en bergpassen heen gleden.
Terug in Johannesburg werd het verschil met Kaapstad pas goed duidelijk. Jo’burg is een grijzere en meer vervuilde stad (zelfs de townships in de Kaap waren daar schoner dan hier), gericht op industrie en de zakenwereld. Enfin, beetje koude terugkomst dus (ook qua weer). Wel was de familie van 6 die vlak voor de vakantie bij ons ingetrokken was, net zo snel alweer verdwenen als ze ook waren gekomen. De rust in huis is dus wedergekeerd.
Nu nog even een paar dagen relaxen, hardlopen, zwemmen (die kerstkilo’s moeten toch ergens heen) en onder het genot van een goede ZA wijn misschien mijn carrière-ideeën wat verder bekijken voor als ik straks weer terug ben…


(Maandag 11 januari 2010)

Zo, dat was de vakantie dan :) De afgelopen dagen inderdaad nog even rustig aan gedaan en zaterdag en zondag met collega John naar zijn familie in Soweto geweest; gezellig en erg veel gedominood, haha. Daarna nog even naar de kerk met mijn blanke Afrikaanse kennissen en voor je het weet zit je alweer achter het bureau het kinderwerk voor te bereiden.
Vanochtend tijdens de eerste gezamenlijke opening was het een leuk weerzien, omhelzingen, gelukswensen en iedereen, ook Glen (de directeur), gaf aan er het beste van proberen te maken in 2010. Dat gezegd hebbende, trok hij gelijk (weer) zijn arsenal aan verwijten en negatieve reacties open. Ik had anders verwacht omdat hij voor de vakantie wel meer relaxed was, maar dat bleek dus een onterechte voorstelling van zaken. Om het jaar goed te beginnen, heb ik hier vanochtend gelijk een gesprek met hem over gehad. Hij wilde mijn persoonlijke doelen voor de komende vier maanden weten en hierbij heb ik (naast een goed en leuk georganiseerd kinderwerk) hem gevraagd vooral de cultuur binnen Conquest for Life centraal te stellen en proberen een meer positieve ‘vibe’ te creeren. Hij was het hier mee eens en gaf aan meer te letten op wat er gebeurt. Enfin, nu dus zien hoe dit zijn beloop krijgt dit jaar. Voor nu ben ik blij dat ik het hier weer even van me af kon schrijven ;-)

Iedereen weer een goede week toegewenst!

Groet, Pieter


Foto’s via: http://picasaweb.google.com/pieterinafrika