‘What doesn’t kill you, makes you stronger’

Dat is mijn motto zo’n beetje wel geweest in de afgelopen weken. Lees er maar over in deze update van alle belevenissen na het weblog van 11 januari.
O, wat het laatste weblog trouwens betreft, kreeg vaak dezelfde vraag of het stukje over Agnecia (weblog van 25 januari) nou door haar zelf of door mij geschreven was. Nou, het is een zogenaamd life-story. Geschreven door mij, door de ogen van haar. Zij is een van de aftercare kinderen die ik het beste ken en waarvan ik de thuissituatie ook redelijk weet.

Goed, chronologische volgorde werkt altijd nog het beste, dus daar gaat ‘ie dan.
Ik eindigde de vorige keer met de eerste werkdag weer bij CFL, dat de frisse moed er weer lekker in zat, maar dat Glen (directeur) zijn streken tijdens de vakantie nog niet verleerd was. Anno februari 2010 is dat helaas nog steeds zo. Toch waren de afgelopen 5 weken ook weer erg leerzaam en interessant.
Omdat alles in ZA – en dus ook de scholen, de aftercare en de rest van ‘onze’ programma’s – weer moest opstarten, waren de eerste twee weken na de vakantie wel een beetje suf. Mijn ambitie voor hele dagen op een kantoor werken, is blijkbaar wat verder van me afgedreven en vind ik het leuker om gewoon op pad te gaan en anderen te helpen in hun ontwikkeling. Naast deze beeldschermdagen merkte ik ook dat de super trip die ik naar Kaapstad heb gehad, nog even zijn tol eiste omdat a) ik niet echt veel uitgerust had en veel gedaan; b) de cultuurschok tussen het toeristische Kaapstad en de achterstandswijken van Johannesburg nog even bleef zeuren en c) ik na alle Kaapse contacten hier in Jo’burg wel wat in een sociaal gat viel. Hierdoor staken her en der in de afgelopen weken ook wat korte nachtje slaap de kop op, waardoor het er allemaal even niet echt prettiger op werd.

Positief is wel dat in de laatste week van januari de scholenbezoeken (zgn. Just for Kids/Youth 2 Youth) weer startten en ik gelijk merkte dat dit mij erg goed deed. Voor de vakantie had ik al redelijk wat voorbereidingen hiervoor kunnen treffen en het contact met de leraren weer en de (nieuwe) klassen is erg leuk en de kids zijn ook (over het algemeen) lekker gemotiveerd. Ook begon de aftercare vanaf toen weer vol te lopen, waardoor de dagen alweer omgevormd werden van moe door suf werk te doen naar moe door leuk werk te doen :) Even een paar high lights uit de afgelopen weken: het weerzien de collega’s, ‘mijn’ kinderen, de leraren en locals; het bevorderen van het zelfvertrouwen van kinderen door ze positief over henzelf in de klas te laten vertellen; een detective spelletje wat uren door de aftercare kids gespeeld kan worden (detective moet moordenaar vinden die mensen met knipperende ogen ombrengt); Glen die op mijn verzoek zal werken aan de organisatiesfeer (maar dat bijtijds ook compleet lijkt te vergeten); ochtenden waarop je leerlingen echt wat nieuws leert; de leuke berichten of fijne telefoongesprekken vanuit NL (of Colombia, Michiel); het maken van Valentijnskaartjes met de aftercare en het succesvol toepassen van een score-kaartje voor de aftercare kids (voor bijv. aanwezigheid, samenwerking, luisteren, schoonmaken, etc) waarmee degene met de meeste punten aan het einde van de maand een prijsje wint (fotoboekje, kettinkje of poster, werkt super!).
Maar het meest genieten kan ik misschien nog wel juist na een dag dat alles weer even tegen zat. Op die momenten vervagen de dagelijkse beslommeringen vaak en is het een stuk makkelijker om te zien dat ik juist gewoon ook veel heb om dankbaar voor te kunnen zijn, en dan noem ik alleen maar even mijn familie, dagelijks eten op tafel, vrienden, de mogelijkheid om anderen en mezelf in het buitenland te ontwikkelen en geld. Zeker vergeleken met de gemeenschap waarin ik hier werk.

De laatste twee weken kreeg ik ook alweer wat meer de draai te pakken doordat er weer enige routine en leuke activiteiten verricht konden worden (en ook is het deze maand al de hele maand lekker zonnig weer, in tegenstelling tot een wel zeer natte januarimaand). Ook hebben we twee weken geleden het kantoor in Orange Farm (grootste informele nederzetting 40 km ten zuiden van Josy, met 2 mln. inwoners) verhuisd van de ene kant naar de andere kant van de straat. In het begin heb ik geloof ik wel eens geschreven over het bijzondere conflict wat zich eens met de eigenaar afspeelde en nu was de tijd van vertrek toch echt gekomen. Zie ook de foto’s van ‘voor’ en ‘na’. Op de terugreis overigens nog een flinke tour door Soweto gemaakt om her en der wat mensen af te zetten, wat erg leuk was om even de ‘vibe’ die daar op zaterdagmiddag/avond is te zien (veel mensen op straat, biertjes, muziek, beetje dansen, etc). Onbetaalbaar zulke momenten (in een meer letterlijke zin overigens ook wanneer de World Cup straks is).
Afgelopen zaterdag had ik ook nog een belevenis die in de categorie ‘zoete Afrikaanse inval’ geplaatst mag worden. ’s Ochtends op het stationnetje van Westbury vroeg een jonge kerel mij ‘Howzit my bra. You’re not South African, are ‘ya? Your skin is different from the white Africans’ (wat inderdaad klopt, want de blanken hier hebben over het algemeen een ietwat meer ruwe en/of meer rode huid). ‘Yeah, you’re right’, waarmee ik eigenlijk een dubbele bevestiging gaf, want mijn accent verraad ook nog steeds veel vanwege de relatief scherpe ‘r’ en ‘g’. Na een kort gesprekje bleek hij Kameroenees te zijn en hij zei nog wel eens af te willen spreken. Uiteraard wordt ik dan wel even voorzichtig (want: 101 mogelijke dingen die er achter kunnen steken), maar anderzijds wil ik ook niet alle deuren sluiten en geen gokjes wagen. Op die manier kom je nergens. ’s Middags na werktijd gelijk maar even een meeting gepland en hij bleek in Florida (tussen Westbury en Roodepoort in) te wonen. Hier is een schitterend meer, waar we ook echt even lekker gechilld hebben. Later nog bij hem thuis gegeten (woonde met 4 maten samen, waarvan er 1 kok was) en erg leuke gesprekken gehad over vooral de verschillen tussen Afrikaanse landen. Er is zeker een verschil zichtbaar tussen een zwarte Afrikaan uit Johannesburg en eenzelfde persoon uit Kameroen. De laatste categorie heeft toch meer the African spirit en het Ubuntu-idee (vriendschap, menselijkheid) in zich dan de mensen hier in die grote en Westerse stad Johannesburg (op het platteland van ZA moet de mentaliteit overigens ook weer een stuk minder hectisch zijn heb ik me laten vertellen). Enfin, dat zijn leuke dingen en daar kan ik ook rustig weer een week op teren.

De wind weer wat in de zeilen dus na een maand van wat lauwe weken. Me dat zaterdagavond realiserend, werd ik zondag gebeld dat mijn Pake overleden is. Mijn Pake was al 94 jaar en ik wist dat dit kon gebeuren in de tijd dat ik in Zuid Afrika zou zijn. Van tevoren had ik daarom min of meer ook al een beetje afscheid van hem genomen voor het geval dat. Ook heb ik toen besloten om niet naar huis te komen als het gebeuren zou. Toch viel het me deze week wel zwaar. Mijn Pake was tot zover nog wel vrij helder, was niet ziek en is in zijn slaap overleden. Wat dat betreft kan ik er ook wel vrede mee sluiten, maar het geeft toch wel een gevoel van machteloosheid en dat de beleving van zoiets aan je voorbij gaat als je op afstand bent. Vandaag (donderdag) heb ik vrij om stil te kunnen staan bij de begrafenis. Laptop met liturgie op schoot en bijbel met schiftlezing ernaast. Je moet er toch maar het beste van proberen te maken. Grappig/ironisch/bijzonder is het wel dat mijn buurman Freeman en zijn vrouw Tandi ’s avonds ineens thuis kwamen met hun nieuw en 2 weken te vroeg geboren zoon. Zo gedenk je ’s middags het leven van je Pake nog en zit je ’s avonds weer met een nieuw leven in je armen.

De keuze voor de titel van dit weblog slaat uiteraard op de schaduwkanten van de afgelopen 5 weken. Je leert er veel van, ook over jezelf en als ik straks hierop terug kijk, hoop ik er alleen maar door gesterkt te zijn.
Het weblog is deze keer wellicht even niet zo’n actieverhaal en juist iets meer persoonlijk, maar dit is gewoon hoe de afgelopen weken waren. Het is niet altijd Hosanna, ook niet tijdens een buitenlandproject. Pluspuntje voor mij is dat ík het nu wel weer even lekker van me afgeschreven heb, haha.

Voor de variatie zal ik nog even wat eigenaardigheden over ZA vermelden. Wist je namelijk dat….

…De meeste leraren slecht of niet met een computer weten om te gaan?

…Slechts een handjevol taxichauffeurs wel een rijbewijs heeft?

…Veel werkloze Zuid Afrikaners ook gewoon toegeven lui te zijn en daarom geen werk te hebben?

…Op mijn treinstation vaak in het Zutu door een luidspreker wordt getetterd dat de trein laat is?

…Dit betekend dat de trein dan ook echt láát is?

…Op TV ’s avonds een energiemeter wordt getoond als in een stad teveel energie wordt gebruikt en je vriendelijk wordt verzocht geisers en zwembadpompen uit te zetten? (voorheen werd ook wel gewoon de elektriciteit even afgezet, maar het opnieuw opstarten bleek nog meer energie te kosten)

…Ik als blanke toch wel erg vaak in het Afrikaans aangesproken wordt?

…Ik mezelf direct verraad als buitenlander als ik een poging onderneem Afrikaans terug te spreken?

…Het soms er echt op lijkt dat de helft van werkend ZA in de beveiliging actief is?

…Het niet een ongewoon beeld is dat een BMW naast een sloppenwoning geparkeerd staat? (eigenaar verhuurd zijn eigen woning, gaat in slop wonen, krijg daardoor van overheid een ‘sloppenwijk-vervangend’ basishuisje aangeboden welke vervolgens ook weer verhuurd wordt)

…De meeste (colored en black) ZA niet kunnen zwemmen? (heb in het zwembad hier in Roodepoort al 3 keer zwemles gegeven)

…Zuid Afrika 11 verschillende officiële talen heeft? (in volgorde vanaf meest gesproken: isiZulu, isiXhosa, Afrikaans, Sepedi, Engels, Tswana, Sesotho, Xitsonga, isiSwati, Tshivenda, isiNdebele)

…Dat zo’n 80% van de nieuwe en gebruikte (lees: nog-niet-tot-op-het-bot-verroeste) auto’s met geleend geld wordt gekocht?

…Namen als Innocent, Precious, Beauty, Ludick, Gift of Happy hier de normaalste zaak van de wereld zijn?

…Zuid Afrika op enkele landen na ter wereld het grootste verschil in inkomens heeft? (zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_landen_naar_inkomensverschillen)

…Vragen vaker met een omweg, dan rechtstreeks worden gesteld?

…Ik in het begin best veel moeite had mijn eigen (Nederlandse) vraagstelling hier op aan te passen?

…Kinderen op gemengde scholen tijdens groep-spelletjes elkaars kleurgenoten toch vaak nog opzoeken?

…Het een feit schijnt te zijn dat in bepaalde Zutu-stammen kinderen nooit ’s nachts geboren worden en het kind niet van de moeder kan zijn als in de dagen na de geboorte geen slang in het huis gezien wordt.

…Nagenoeg iedereen zijn auto hier wel erg vaak wast? (= min. 1 x p/w)

…Men sowieso en vreemd genoeg niet erg zuinig en bewust met water omgaat?

…Sommige Zuid Afrikaners die bijv. naar Botswana of Kenia gaan, zeggen: ‘Wij gaan Afrika in’, wat inhoudt dat ze ZA als meest ontwikkeld Afrikaans land niet tot Afrika rekenen.

…Nieuwslezers van de publieke omroep zo nu en dan het nieuws op TV opratelen terwijl ze zichzelf in het spelersshirt van Bafana Bafana (ZA elftal) of de Springboks (rugby) gehesen hebben?

…Het vandaag (do. 11 feb.) precies 20 jaar geleden is dat Nelson Mandela als gevangene vrijgelaten werd door toenmalige president F.W. de Klerk en hem 3 jaar later opvolgde en het jaar dáárop de apartheid afgeschaft werd?

…Ik in januari 3 weken gevast heb (ging van de kerk uit; soort back to basics) en dat dit mijn overmatige consumptie van eind december weer prima compenseerde?

…Er nog veel meer eigenaardigheden in dit land zijn, maar ik daar nu even niet op kan komen?

Conquest in de media! De komende tijd zal CFL een paar keer onder de belangstelling worden gebracht met items waar ik ook her en der wat bijdragen aan geleverd heb. Laat ik maar van klein naar groot gaan... (1) Afgelopen maand stond ik met CFL in de kerkbode van mijn kerk in Dokkum, haha. (2) Daarnaast zijn twee kerkgemeenten in NL (Heteren en Abcoude/Mijdrecht/Wilnis) actief als een soort zustergemeente voor dit project van Kerk in Aktie. Heteren heeft vorige week zondag een jeugddienst gehad over CFL en we zijn nu ook bezig om een correspondentie tussen de jongeren van die gemeenten en de kids hier in ZA op gang te brengen. (3) Vorige week ben ik een dag op pad geweest met een docent sociaal- en jeugdwerk van de Universiteit van Johannesburg en een cameraman. Zij wilden ‘een dag uit het leven van’ een jeugdwerker filmen voor hun studenten (hopelijk krijg ik nog een kopie van de film, maar daar werd vooralsnog wat moeilijk over gedaan). Zelf vroeg ik me af of deze rol voor mij als ongecertificeerde buitenlandse vrijwilliger wel weggelegd was, maar de dag liep eigenlijk op rolletjes met zo nu en dan een paar pedagogische voorbeelden ;-) (4) Volgende maand komt er een artikel van mij als vrijwilliger bij CFL in ‘Vandaar’, een donateursblad over ontwikkelingssamenwerking. (5) Het laatste item is nog even onder voorbehoud, maar wellicht dat er een documentaire over CFL wordt gemaakt voor de Nederlandse televisie (door uiteraard ook een NL’se filmploeg). Enfin, aan aandacht voorlopig geen tekort dus… Een ieder die ook graag een presentatie voor zijn kerk/buurthuis/familie/collega’s/boeren & buitenlui wil over CFL, kan mij vanaf nu boeken :)

En ons sluit graag in het Afrikaans toe. Vinnig is die tyd. Ek is amper alwer ’n half jaar in die Republiek Suid Afrika, vanwaar ek vyf maan vir Conquest gewerk het. Dat wil zeg dat ‘r drie maan oer syn, waarna myn broer naar my toe afreis sal vir ’n baie lekkere tog in ’n kar van Kaapstad naar Johannesburg toe. Dat ek hier soms echt baie ver by afdwaal kan, sal ik nie ’n geheim van maak nie. Teen die tyd hoop ek dat myn Afrikaans sich nog ontwikkelt het.

Overigens zit er wellicht nog een leuke ontwikkeling hier in het vat voor straks, maar totdat hier meer over bekend is, blijft dat nog even een verrassing.

Alles van die beste!

Pieter


Foto’s via: http://picasaweb.google.com/pieterinafrika