Korte update!

Het is zaterdagavond. Mijn huisgenoot ligt op de bank naar de televisie te kijken naar weekend miljonairs (ja, is hier ook). Ik ga even lekker mijn weblog bijwerken. Beide zijn we weer lekker afgepeigerd na onze 5¾ daagse werkweek. Ik heb net een bord spaghetti op, waar ik waarschijnlijk iets te veel kruiden in heb gedaan, want mijn laptop ligt inmiddels te rommelen op mijn schoot (de opstoppingen uit mijn vorige weblog zijn gelukkig over…)
Ik ben dit verhaal maar begonnen met een titel die ervoor moet zorgen dat de lengte van woorden te overzien blijft ( Ik heb weer een paar leuke nieuwtjes. Met de Just for Kids gaat het steeds lekkerder. Zoals ik in mijn vorige belevenissenverslag al schreef, beginnen de kinderen mij en ik hun steeds beter te kennen (anderzijds heb ik wel regelmatig dat ik echt niet weet wie mij nu weer groet op straat, omdat ik elke week wel zo’n 400 kids tref. Dan maar gewoon ‘Haaai, how are you’ terugroepen). Ik ben er achter gekomen dat het goed geweest is dat ik in de eerste weken niet te soepel en te vriendelijk met de kids tijdens de programma’s ben geweest. Daardoor zijn ze nu redelijk in toom te houden en kan ik nu wat relaxter met ze om gaan. Ook zie ik dat ik vooral bij de jongere groepen, dus de grades 4 en lager (tot 10 jaar) soms de boel de boel even moet laten als ze niet in een cirkel gaan zitten voor een activiteit die ik met ze wil doen. Dan gewoon starten met degenen die wel willen en de rest volgt (redelijk gegarandeerd) in de komende 10 minuten daaropvolgend wel. Wat overigens ook even apart genoemd moet worden is de gehandicaptenschool die ik elke donderdag bezoek (check de foto’s). De lifeskills activiteiten die ik normaal doe, zijn hier niet echt aan de orde, maar het is wel erg interessant om met deze kinderen om te leren gaan. Het is echt per kind weer verschillend hoe je deze het beste kunt benaderen. Vaak probeer ik een spelletje te doen waarbij samenwerking centraal staat, zoals bijvoorbeeld een woord aan elkaar door fluisteren (laatst bijna een keer de hele cirkel van 12 kids rond zonder fouten!!). Maar ook dansspelletjes zijn ze niet vies van. Met of zonder rolstoel, alle Afrikanen zijn behoorlijk bewegelijk.
Ook de kids van de Aftercare krijg ik steeds beter in de tang, mede doordat ik soms gewoon de boel de boel laat. Toch kan het er nog steeds erg veranderlijk aan toe gaan. Zo had ik bijvoorbeeld donderdag een week geleden een super strakke, gezellige en harmonieuze middag met ze. Leuke dingen gedaan, de omgang met elkaar was fijn en aan het einde deed iedereen keurig zijn schoonmaakklusje. De vrijdag echter begon het goed en ik probeerde een aantal nieuwe spelletjes, maar ineens besloten een paar kids dat ze niet meer gingen meedoen en al helemaal niet meer gingen luisteren. Toen ik een van hen vroeg naar hun vrij respectloze gedrag kreeg ik een grote mond en de boodschap dat ze direct naar huis ging (dat assertieve leren ze wel van hun oudere zussen of nichtjes). Daaropvolgend ging er nog een, en nog een, en nog een, om blijkbaar een standpunt te maken tegen ‘Sir Pieter’. Ik heb ze toen niet tegengehouden en iedereen naar huis gestuurd. Maar de volgende maandag kwamen de kleine raddraaiertjes allemaal keurig hun excuses aanbieden en was alles weer koek en ei. Soms moet de druk dus even wat opgevoerd worden om daarna weer door dezelfde deur verder te kunnen…

Vorig weekend moest ik overigens mijn Nederlands alweer uit de kast halen vanwege een bezoek van Kerk in Aktie. Alweer? Yes, alweer. Heeft te maken met de decentralisatie van de coördinatiecentra. Het is de bedoeling dat er meer vanuit de landen zelf gewerkt gaat worden met de lokale projecten in plaats van aansturing vanuit bijv. Nederland. Beide directeuren van Kerk in Aktie en ICCO kwamen samen met enkele binnen en buitenlandse ontwikkelingswerkers langs. Dit keer hadden we echter niet zo’n uitgebreide sessie als de vorige keer, enkele weken geleden, toen we de hele dag op pad gingen. Wel was het leuk om weer even NL te spreken (als ik met huis bel is het uiteraard niet in het Nederlands, dus ik spreek al 2½ maand geen NL meer) en ook zeker interessant om van de ‘beslissingsmakers’ te horen welke wind de komende jaren gaat waaien in ontwikkelingsland.
Op de ‘rustdag’ van dat weekend moest ik er al weer vroeg af, want ik ben met de broer van de chauffeur van mijn rit van vorige week naar Pilanesberg naar hun kerk geweest (van hetzelfde soort als de Rhema kerk, waar ik eerder al was). Ook dit was weer een bijzondere ontmoeting. Deze jongen betrok het geloof in bijna elke zin die hij zei. Toen ik weer thuis was, stonden twee Jehova’s voor mijn huisgenoot voor het hek te wachten. Ik ben toen lekker in de zon gaan zitten; mijn portie voor die dag had ik wel weer gehad…

Toch was het wel weer erg druk al met al. Vooral het lopen van school naar school en dan weer 3 kwartier volop gaan met de klassen, nekt me soms wat. Ook drukte, niet in de laatste plaats, vanwege mijn voorbereiding op 2 presentaties op ‘ons’ c.q. Conquest for Life’s Youth at Risk Camp. Achteraf bleek dit wel goede drukte te zijn geweest. Het Youth at Risk (voor pake en beppe: jongeren in de knel) Camp wordt georganiseerd voor jongeren uit de minder goede wijken uit Johannesburg e.o. tussen de 16 en 25 jaar die óf niet meer naar school gaan óf geen werk hebben en dus overdag vaak op straat zijn; vaker wel dan niet met drugs en alcohol misbruik in aanraking komen; vaak al een of meerdere malen een relatie met vrouwe justitia hebben gehad; en vaak is het vertrouwen in henzelf ook redelijk weg geëbd. Dit kamp is in CFL’s boerderij in Vereeniging en duurt 3 weken. Op deze manier worden de jongeren echt even uit hun eigen ‘comfortzone’ weggehaald en kan een ieders bovenkamer weer even op standje ‘back to earth’ gezet worden. Het was woensdag en donderdag mijn beurt op ze bij te spijkeren over resp. assertive communication en substance abuse (drugs & alcohol). Woensdag heb ik geprobeerd ze vooral de verschillen tussen agressief, passief en assertief communiceren te laten zien, manieren van assertief communiceren laten zien (zoals duidelijkheid, openheid, specifiek, gevoel van begrip tonen, gevoel van begrip vragen, gevoel benoemen, feedback geven/krijgen, ‘nee’ durven zeggen, et cetera). Later hebben we dit geoefend in een rollenspel over o.a. geld lenen aan een vriend, iets wat veel voorkomt in de praktijk hier. Met name het tonen van gevoelens en assertief praten met ouderen/je meerdere bleek erg wennen voor de groep van overwegend mannen. Dit heeft met name met cultuur te maken, al was mijn cursusmateriaal wel van Zuid Afrikaanse komaf.
Omdat ik er 2 dagen was, bleek ik dus ook slapen. Een van mijn collega’s was vertrokken en er moest ook iemand bij de jongelui op de slaapzaal slapen om een oogje in het zeil te houden. En ondanks dat iedereen lekker gemotiveerd meedeed en vriendelijk tegen mij deed, was het ook wel lichtelijk spannend om tussen al die potentiële criminelen te liggen. Potentieel, want kamp of geen kamp, van sommigen kan ik nu helaas wel zien dat hun laatste justitiële proces nog niet geweest is. Ook was er de dag er voor een telefoon gestolen en een paar T-shirts (en ik had mijn telefoon en camera mee…)
Enfin, de volgende dag (na een wel zeer stevige ochtendgymnastiek welke de heren zelf verzorgden) weer fris verder. Op mijn inleidende vraag wie wel eens dronken was geweest en wel eens drugs had gebruikt, kreeg ik een uniform ‘Yes’ te horen. Ook gebruiken een aantal alcohol en drugs op een ‘vrij regelmatige’ basis, vaak met de reactie dat ze morgen wel kunnen stoppen als ze dat zouden willen. Opvallend was echter dat ze maar weinig wisten over wat het nou echt met je lichaam (m.n. op lange termijn) deed. Dit dus per drugssoort met ze doorgenomen. Ook hebben we een groepsgesprek gehad over voorbeelden van gevolgen (naast lichamelijk: geestelijk, financieel, sociaal, carrière, spiritueel, familiair), waarbij de inbreng van voorbeelden ruim voldoende was. Tenslotte heb ik ze een brief laten schijven aan hun beste vriend of moeder, waarin ze schreven over hun persoonlijke trots en idealen en waarom drugs en alcohol hier niet bij passen (zie de foto’s voor enkele brieven). Beide sessies waren erg succesvol. Ik heb echt het idee dat ik hier wat heb kunnen doen. De jongeren waren erg gemotiveerd om wat te doen, de onderwerpen sprake hun duidelijk aan en zelf had ik ook schik in het presenteren aan deze groep. Al met al waren het dus twee erg leuke dagen, waarbij ik zelf ook weer heel wat bijgeleerd heb over het leven van deze jongeren de Zuid Afrikaanse cultuur. Wat je al niet kunt doen in 36 uur. De terugreis lekker geslapen in de auto.

Daarmee houdt de afwisseling voor de afgelopen week nog niet helemaal op. Vandaag (zaterdag) hield de gehandicaptenschool waar ik eerder al over schreef haar jaarlijkse wandeltocht met een soort braderie erbij, waar wij voor gevraagd waren te helpen. Deze tocht – welke door de actieborden met ‘disability is not inability’ (‘een beperking is nog niet een onmogelijkheid’) – makkelijk verward zou kunnen worden met een protestmars, was 6 km lopen door de wijk en door een winkelstraat. Onze taak was om links en rechts van de stoet er wat voor te zorgen dat de leerlingen van de school ook ín deze bonte stoet bleven. Politie en al was geregeld en onderweg kwamen er ook steeds meer politiewagens bij voor escorte (blijkbaar was het de keuze tussen donuts of dit). Na de tijd was er een springkussen, een braaistand (BBQ), enkele dansoptredens door de kids zelf (check ook foto’s) en een loterij (waarvoor de enige Hollander in de tent de trekking moest doen). Allemaal erg strak en goed geregeld (met redelijk hoog Amerikaans gehalte).

De rest van het weekend sta ik lekker op stand-by, even bijkomen weer. Even naar het zwembad hier vlakbij bleek er ook al niet in te zitten, omdat de openingstijden ineens weer veranderd zijn. Van de 8 keer dat ik er nu geweest ben, heb ik 4 keer ook echt gezwommen, haha.

Het ga jullie allemaal weer goed in het (steeds kouder wordende) kikkerlandje!


Je bent één druk op de knop verwijderd van het beeldmateriaal van dit verhaal: http://picasaweb.google.com/pieterinafrika