Hollen & stilstaan

Het is nu zaterdagmiddag, nog even en de zon gaat alweer onder. Gelukkig heb ik daar nou juist zonet even heerlijk van kunnen genieten. En dat was ook wel even nodig, want allemamaggies, wat was het een uitdagende week zeg! Toen ik vorige week zaterdag mijn eerste weblogstukje opstuurde vanuit een internetcafé in de stad van Roodepoort (stad naast / wijk in het 5,7 mio. inwoners tellende Johannesburg; ik heb nog steeds geen echt besef van hoe groot de hele toko hier wel niet is), had ik er ineens een vriend bij. Die vriend stelde zich voor als griep en sprak uit een hele trouwe vriend te worden. Zaterdagavond daarom lekker rustig aan gedaan en zelf nog een half biertje (voor de kenners: Black Label) gehad, wat toch wel als echte luxe proefde. Zondag had ik wilde plannen om het 25 meter zwembad hier in buurt op te gaan zoeken (kost 3 rand = 25 eurocent voor een hele dag), maar mijn vriend had dat niet in gedachten en dus maar lekker wat rondgehangen. Er was nog een vriend van mijn huisgenoot en ook de man van Robbin was er. Deze laatste zien elkaar maar hooguit 2 keer per maand een of twee dagen omdat hij aan de andere kant van Josy (= Johannesburg) werkt. ‘Het is gewoon zo’, aldus de beste man zelf. Deze vrij ongevulde dag gaf mij wel even de ruimte om eens wat proberen te kokkerellen. We hadden nog wel wat rijst en bevroren kiphompen, dus nog een beetje saus erbij en mijn eerste maaltijd hier was een feit. Dat zoiets simpels toch lekker voldoeninggevend kan werken.

Maandag, rampendag. Mijn vriend, zo trouw hij is, wilde ook mee naar het werk. Dus samen met wat aspirines om zijn enthousiasme toch enigszins te temperen om 7 uur de deur uit. De dag ging achteraf nu bekeken ook wel weer snel, vooral de scholenbezoeken ’s ochtends gingen snel voorbij. Bij de aftercare ’s middags raad je het natuurlijk al: de kinderen net weer even een stukje drukker dan aan het begin van de week… En ’s avonds waren we pas half 7 van het kantoor en konden we dus geen treinkaartje meer kopen (o ja, ik reis ook wel veel met de trein: voor R 3,50 zit ik een halfuur als enige blanke in de trein tussen bananenverkopers, blinde muziekanten en moeders met draagzakken, erg interessant!! Stel je bij de treinen overigens geen NS-kwaliteit voor.) en moesten we maar illegaal. Iets wat ik nu niet meer ga doen. Als je een corrupte controleur treft en je geen cash bij je hebt, wordt je gewoon in de handboeien meegenomen en dat is dan wel erg jammer van je avond. Vrijdag hadden we nl. dezelfde grap en toen liepen er wel controleurs in de wagon, dus wij er mooi net op tijd uit bij het volgende station en wachten op de volgende trein. Toen we vanmiddag uit het werk de trein pakten (en gelukkig wél een kaartje hadden), was er naast de controleurs ook politie in de trein voor drugscontrole en ik weet niet of het door mijn blankheid (alhoewel een kleurtje begint te komen, hehe) kwam, maar mijn tas moest er het eerst aan geloven. Vandaag natuurlijk net die ene keer mijn laptop even mee, dus wist ook gelijk de hele trein dat die blanke een dure laptop in zijn tas had. Gelukkig wisten ze niet dat hij op dat moment ook klamme billen had.. Maar goed, terug naar maandag. We hadden geen eten, dus dat eerst nog kopen, maar ik kon niet pinnen in Roodepoort, dus uiteindelijk het eten op de pof meegekregen. Thuisgekomen geen elektriciteit meer, dus eerst naar de buurman om vriendelijk te vragen of hij misschien met mij om stroom op pad wilde. Toen de elektriciteitsmeter weer tikte, mijn huisgenootje aan het koken, maar wel op zijn Afrikaanse tempo en tegen de tijd dat al mijn energie allang onder de tafel lag, kwam er wat rijst op tafel. Daarna gelijk maar een warme douche en vervolgens horizontaal op bed. De douche was echter niet warm te krijgen en slapen ging ook slecht. Achteraf moet ik er wel om lachen; je frustratiegrens wordt gewoon steeds wat verder opgerekt. En dinsdag de maandag nog maar even over gedaan. In de morgen hebben we liefst 5 scholen (met ca. 40 kinderen per activiteit) bezocht en ’s middags weer aftercare. Om het ritueel van maandag even te passeren, had ik gevraagd of ik dinsdagavond bij Glen kon eten, dat kon. We kwamen echter weer erg laat uit het kantoor vandaan en toen eerst via Glen’s huis in Flierhof naar Roodepoort om de andere huren te innen, naar de winkel om eten te kopen, er moest nl. nog gekookt worden. Ook moesten we nog elektriciteit kopen, maar het bleek dat de het opwaardeersysteem bij de eerste 4 van de 5 benzinestations waar we kwamen offline was, enfin anderhalf uur verder (om half 5 had ik al trek). Thuisgekomen nogmaals de opdracht om in de auto nog wat boodschappen te halen omdat niet alles in huis bleek te zijn. En daarna nogmaals omdat Glen vond dat ik toch ook maar wat probatere middelen tegen mijn steeds trouwere vriend moest hebben, iets waar ik hem achteraf overigens wel erg dankbaar voor ben. Uiteindelijk half 10 aan het eten. 10 uur thuis, koude douche, op bed. Wat nu ook weer boven komt drijven is een oudere vrouw die echt vlak voor wij het zagen aangereden was in het chaotische verkeer op straat en nog in shock zat, terwijl haar (complete) scheenbeen naar de sterren wees. Hiervan geschrokken vroeg ik aan Glen of we niet even moesten stoppen of een alarmnummer moesten bellen. Uiteindelijk pakte hij zijn telefoon en belde over of de huren al opgehaald konden worden. Het zal hem wel aan mijn vermoeidheid op dat moment gelegen hebben, dat ik de enige was die dat vreemd vond.

Ondanks alles wat ik nu al geschreven heb, was deze week ook weer een hele leuke. Ik leer de ‘collega’s’ steeds beter kennen en zelfs de kinderen herkennen mij op straat, wat heel misschien ook wel een beetje met die aparte kleur van mij te maken heeft (trouwens, ik heb nu ook al een aantal albino’s gezien, maar als je het over ‘apart’ wilt hebben…). Op de aftercare vloog deze week een meisje mij om de hals toen ze begin van de middag weer binnenkwam, dat maakte de aanwezigheid van mijn vriend voor de rest van de dag goed. De (kleinere) kinderen schijnen de blonde haren op mijn armen en de stekeltjes op mijn hoofd op de een of andere manier nogal interessant te vinden. Ook heb ik het idee dat de (oudere) kinderen het tijdens de Just for Kids-activiteiten op de scholen wel leuk vinden, al ben ik wel streng vind ik zelf (één waarschuwing en daarna nokken). Qua activiteiten heb ik het idee dat we er nog wel meer uit kunnen halen, maar niks overhaast. Komt tijd, komt raad. Ook merk ik dat mijn huisgenoot, ondanks dat ik wel wat aan hem moest wennen, een goede gesprekspartner is. Hij is Zuid Afrikaans (Zoeloe) en ook vrijwilliger bij CFL en verder ook gewoon modern en heeft ook al een aantal internationale reizen gemaakt, wat gespreksstof biedt. Woensdag dus gewoon lekker zitten praten. Donderdag was een hele ‘gekleurde’ dag. Tijdens de JFK (Just for Kids) eerst een blankenschool bezocht, toen een school voor kinderen met een verstandelijke beperking (lekker gevoetbald) en daarna een echte sloppenwijk-school met lekker maffe leraressen die mij voor ik wegga het Zoeloe bijgebracht willen hebben :) Het is overigens nog wel duidelijk te zien dat er een soort van verschil is tussen de verschillende kleuren. Ik sta er hier absoluut ‘blanco’ in, maar een blankenschool is doorgaans toch wat beter georganiseerd, heeft meer faciliteiten en is netter dan een zwarte- of gekleurde school waar de kinderen net wat losbandiger zijn, en de gebouwen (soms stukken) slechter. (blank, zwart, gekleurd klinkt misschien wat bot, maar zo is het hoe de Afrikanen het hier zelf noemen.) ’s Avonds heb ik zelf het heft maar even in handen genomen wat eten betreft en het resultaat van 2 kopjes Nederlandse logistiek en 5 snufjes daadkracht was om 8 uur al een flink bord spaghetti. Zo, dat vult.

Gisteren ben ik voor het eerst in Johannesburg-stad geweest omdat ik samen met Joshua (ook staflid en zoon van Glen, 18 jaar en binnenkort vader) een hele papierwinkel naar het Department of Social Services moest brengen. Wij met nog 15 anderen in een 11 persoonsbusje richting de stad: wat overweldigend zeg. Het is gewoon of je in London rondloopt. Oké, het is het allemaal net niet door de vele oude auto’s en armen die er ook rondlopen, maar de glazen kantorencomplexen en dure auto’s domineren toch. Zó apart. Mijn motivatie omtrent het ontwikkelingswerk stokte op dat moment ook even in een lagere versnelling. Op de terugweg heb ik dit daarom maar even op een rijtje proberen te zetten: Johannesburg is het zakelijke hart van Zuidelijk Afrika, een enorm grote stad, ook veel internationale invloeden, veel ‘nieuwe’ rijken (dit zijn m.n. de blacks/coloreds, waarvan de rijken niet veel geld delen. De meeste subsidiestromen van CFL komt bijv. ook nog steeds bij de blanken vandaan. Als je het hebt over sociale gelijkheid, geldt grofweg (ik wil niet generaliseren) weer het tegenovergestelde), etc. Het bezoekje aan het kantoor van Sociale Zaken kan ik gelukkig korter samenvatten dan de duur van het bezoek: bureaucratisch.
En toen was het alweer zaterdag, de 3e alweer in Jo’burg. Ik wilde vanochtend gewoon even lekker aan dit weblog werken, maar er was vannacht ingebroken op de terrein waar de kampeerboerderij staat, op ongeveer drie kwartier rijden van de stad. Dus ik samen met Joshua daar heen. Er bleek geen stroom meer te zijn omdat van een aangrenzende elektriciteitspaal de koperen leiding gestolen was. Omdat dit in een mooie uitgestrekte, maar afgelegen omgeving ligt, vind er helaas wel vaker vandalisme plaats. David, de (erg verlegen) branchmanager van de campsite (hij woont moedertjeziel alleen naast de kampeerboerderij) vertelde dat in april van dit jaar hij op een namiddag in de boerderij overvallen werd en hij en zijn toen toevallige bezoeker aan handen en voeten werden vastgebonden terwijl er een pistool op hun gericht was. De buit was ‘slechts’ een televisie en wat andere elektronica. Toch deed hij er niet heel erg moeilijk over; op zo’n manier van dat het er allemaal bij hoort… De rit van en naar deze plek was trouwens wel erg fijn. Even de stad uit geweest en gelijk in (het begin van) de Afrikaanse natuur geweest. Ook even flink aan het fotoknippen geweest. Best lekker, even als Jan de Toerist uit het raampje hangen met je camera. Deze foto’s komen waarschijnlijk niet meer tussen de andere foto’s, maar de volgende keer even. Daarentegen heb ik dus wel wat foto’s beschikbaar. Omdat de foto’s via waarbenjij.nu niet helemaal lekker lopen, kun je mijn foto’s vinden op: picasaweb.google.com/pieterinafrika.

En daarmee kom ik weer terug bij het moment waarop ik met dit stuk begon. Inmiddels is het pikdonker buiten en heb ik een broodje met banaan achter de kiezen. Straks ga ik lekker douchen (nu zeker warm water) en dan vroeg op bed, voorgoed mijn vriend van deze week gedag zeggen. Het was echt een week van hollen en stilstaan.

Tenslotte nog een beetje economie (kwam ineens nog bovendrijven). Ook de economische recessie is de merken in Afrika, waarvan ik binnen CFL natuurlijk het meeste merk. Er komen gewoon minder gelden binnen van NGO’s (Non Governmental Organizations), ontwikkelingshulporganisaties, bedrijven en particulieren. Daarom staan bepaalde programma’s ook even on hold (o.a. jonge moeders-project), maar wordt er ook erg zuinig met middelen als kopieerpapier, koffie en benzine omgegaan. Daarentegen liggen er wel plannen om voor het hoofdkantoor een andere (grotere en meer multifunctionele) accommodatie aan te kopen. Het worden dus nog spannende tijden.

Dat was ‘m weer voor deze week, lieve kijkers. Ik hoop dat ik volgende week snel weer een nieuwe weblog te plaatsen heb met verse verhalen uit dit schitterende land!

Chap chap,

Pieter