Arrivé!

“ Thank you for flying Lufthansa, I hope you will have a pleasant stay in Johannesburg”

Huh, Lufthansa? Het was toch Egypt Air waarmee je zou vliegen, zullen een aantal misschien wel denken… Tsja, dat was waar het vorige week vrijdag allemaal mee begon. Mijn vlucht van Cairo naar Jo’burg was 6 uren vertraagd en daarom hadden zij deze voor mij al omgeboekt via Frankfurt naar JB. Uiteindelijk was ik er ook nog een uur eerder, geluk bij een ongelukje zeg maar..
Enfin, ik ben blij dat ik nu eindelijk even tijd heb om dit verhaal lekker in te kloppen op een computer op het hoofdkantoor van Conquest for Life (CFL). Ik wilde dit begin van deze week al doen omdat er gewoon zoveel te vertellen is, alleen kwam ik er steeds niet aan toe. Er is namelijk alleen op het kantoor internet en deze week ben ik daar juist nauwelijks geweest… Gevolg is wel dat dit misschien wel een erg lang verhaal gaat worden.

Vorige week vrijdag op dit moment (middaguur) mocht ik nog even genieten van papa’s auto op een vlakke Nederlandse snelweg en een lieve moeder achterin. Afscheid nemen zal nooit in mijn rijtje van ‘ things to do’ voorkomen, dus na het inchecken hebben we hier ook maar niet al te lang meer over gedaan. Dit laatste ging dan ook niet volgens het boekje.. Omdat ik de afgelopen weken/dagen voor vertrek nog erg druk waren (ondanks dat ik met 3 weken vrij dacht wel tijd zat te hebben!), kon ik in de uren die ik voor vertrek moest wachten nog lekker wat foto’s in albums doen en een boek over ZA/SA lezen.

De volgende ochtend op OR Tambo International Airport in Johannesburg had ik niet gelijk het idee op een complete andere plek te zijn, mede denk ik omdat er geen tijdsverschil is en het vliegveld als grootste vliegveld van heel Afrika behoorlijk westers was. Bij de douane waren er toch nog even zweethandjes. Gewoon, omdat het in NL best veel moeite gekost heeft om een visum voor een jaar te krijgen en je niet op het moment supreme de toegang geweigerd wilt krijgen.
Oke, en dan stap je in de auto en wordt je JB ingeleidt (ik was opgehaald door 2 stafleden van CFL) en dan dringt het zoveel duidelijker door dat het echt een stad van veel verschillen is. Zuid Afrika, en zeker Johannesburg, is een eerste-wereld land in een derde-wereld land (of om Afrika niet te diskwalificeren: een land uit het Noorden in het Zuiden). Overal zijn auto’s, hoge gebouwen en black, white en coloured people (resp. 79%; 11%; 10%) die in westerse kleding rondlopen. Daarentegen zijn er ook ontiegelijk veel mensen die lopen, veel sloppenwijken en m.n. vrouwen die in de Afrikaanse kleden lopen zoals iedereen ze wel kent. In de eerste instantie voelde ik me hierdoor verward en wist niet zo goed wat ik er van kon denken. Thuis meende ik me op dit punt toch redelijk voorbereid te hebben en ik probeer zoveel mogelijk een open mind te houden, zodat je alles eerst gewoon over je heen laat komen zonder er gelijk in mee te gaan. Tot zover de theorie.

Het weekend was vooral even bijkomen van de vlucht, mezelf installeren op mijn slaapkamer (gelukkig lig ik alleen op een kamer) en de mensen om mij heen leren kennen. Het huis van de vrijwilligers van CFL is gelegen in de wijk Roodepoort, wat een redelijk rustige wijk is (in een volgend weblog zal ik proberen wat foto’s bij te voegen). Ik woon hier samen met een jonge vrouw en haar dochter (Robbin en Tapang) en een andere vrijwilliger van CFL (Duncan, jongen uit ZA en valt niet op vrouwen, gelukkig ook niet op blanken..)
Zondagavond lekker vroeg onder de wol; dit mag je letterlijk lezen, want het is hier nu nog winter (seizoenen zijn precies andersom t.o.v. Nederland), waardoor het - afhankelijk van of de zon schijnt - tussen de 10 en 23 graden is. Het is ‘s avonds ook nog behoorlijk fris te noemen.
Maandagochtend 06:00 uur, de wekker gaat! Ik heb er zin in om aan de slag te gaan! In een oude Ford Fiesta laveren we tussen de ochtendspits door naar het hoofdkantoor. Omdat deze gelegen is in de wijk Westbury (tik maar eens in op google maps), zijn we elke ochtend minstens een halfuur onderweg. Wat ik erg goed vind aan CFL is dat we elke ochtend gezamenlijk beginnen en de taken worden verdeeld, waarna iedereen uitvliegt naar zijn/haar project op een van de bijkantoren (lees: aanpgepaste huizen) of in de gevangenis, danwel op kantoor blijft. Maandag gelijk maar goed begonnen: ‘s ochtend ben ik met 2 andere stafleden naar 3 primary en/of secondary schools geweest (men heeft hier hetzelfde scholensysteem als in bijv. Amerika, inclusief de uniformen. Primary is van 6 - 13 jr. en Secondary is van 13 - 18 jr. , mits ze voortijdig niet met schoolgaan stoppen). Het programma van CFL wat we hier gedaan hebben is het Just for Kids programme. Hier vallen zo’n 40 scholen uit verschillende wijken en townships binnen. Het is gericht op life skills als discipline, waarde van familie, oppikken van kansen etc. Bekijk het echter wel speels, dus als een oefening of spelletje waarbij het thema wordt aangehaald als de oefening fout gaat (foutscore na 1 week: 100%). Erg leuk, erg vermoeiend.
Om geen gras te laten groeien over mijn kennismaking met Johannesburg, zijn we ‘s middags naar Soweto gegaan, de grootste sloppenwijk van Afrika. Hier wonen ca. 1 mio. mensen (plus nog ettele tienduizenden ongeregistreerde inwoners uit met name omringende landen als Zimbabwe). De criminaliteit is hier jaren aan de orde van de dag geweest, maar je kunt zien dat deze wijk zich gestabiliseerd heeft. Althans, dit is mijn indruk na een week. Het blijft echter wel een (groot) stuk van Jo’burg met stoffige wegen, overwegend brakke huizen en sloppen, overal straatverkoop en een werkloosheidspercentage die de omvang van een gemiddelde Afrikaanse vrouw ver overschrijdt. Op dit kantoor is (net als op de meeste andere lokaties van CFL) ‘s middags altijd het aftercare en het diversion programme. De aftercare is een opvang na schooltijd van kinderen van de primary school. De ene keer komen 4 kinderen, de andere keer 15. Allemaal moeten ze eerst hun huiswerk maken, waar wij ze in begeleiden. Het contact met de kinderen maken is niet zo moeilijk, dit kan vaak wel met wat gekdoenerij, handen-en-voetenwerk en natuurlijk in het Engels of zelfs wel in het Afrikaans. Het begint lastig te worden bij de kleintjes van een jaar of 5, die soms alleen nog maar Zoeloe of Tswana (2 van de 11(!) officiele talen in ZA) spreken. Dat tonggeklik is echt mondbrekend voor een Fries, dus ik zal me nog eens moeten buigen over hoe we die taalbarriere gaan overbruggen. Na het huiswerk of als de kinderen geen huiswerk hebben, maken ze tekeningen, doen ze reken- of taalspelletjes, maken wij raadsels met ze of kan er gedanst worden. Het diversion programme richt zich op de kinderen van de secondary school en kent dus een meer volwassen aanpak. Hier wordt echt gesproken over de belangrijke dingen in een leven en wordt geprobeert een verdere bewustwording te kweken over de toekomst. Ik hoop hier in de komende weken meer mee te kunnen doen.
‘s Avonds zijn we tot zover elke keer uitgenodigd geweest bij Glen (de directeur en oprichter van CFL), ook omdat mijn huisgenoot niet zo goed kan koken. Als ik straks mijn draai hier wat meer heb te pakken, zal ik denk ik wel vaker zelf koken, ook omdat ik dan niet elke avond na negenen thuiskom. Omdat het overigens rond de klok van 6 hier als donker is, ga ik met een gemiddelde van half 10 ook een stuk vroeger naar bed dan in Den Lage Landen.
Maar goed, waar waren we, pas tot de maandagavond volgens mij. Dinsdagochtend ben ik met 2 andere stafleden naar Orange Farm geweest, dit is een stad c.q. wijk ten Zuiden van Johannesburg en is gelijk ook een stuk landelijker. D.w.z. nog relatief veel onverharde wegen, kippen op de weg en vrouwen met bagage op hun hoofd. Toch was het erg interessant en leuk om hier te werken. ‘ s Ochtends was het nog wat rustig, dus toen hebben we het klaslokaal(tje) opgeruimd (resultaat: een halve emmer stof/zand). Ook had ik rustig de tijd om met mijn ‘collega’s’ wat meer over Afrika te praten en vragen te stellen over dingen die hier normaal zijn. Inmiddels is mijn ZA kennis over het proces van criminaliteit, besnijdenissen en huwelijk(schatt)en weer een stukje breder geworden. Omdat Orange Farm op een uur rijden van het hoofdkantoor ligt en we daarna nog moesten eten (wat wel erg fijn was omdat het een verjaardagsmaal was vanwege Glen zijn verjaardag) en daarna nog weer naar het huis in Roodepoort moesten, viel ik in slaap bij het aanraken van mijn kussen..
Woensdag. Dag 5 alweer in Johannesburg. Na de meeting op het kantoor en wij opweg waren naar een school voor het JFK programma kwamen we een vrouw tegen die roerloos langs de weg lag. Ik gelijk teruggrijpen op mij veiligheidstraining en vragen aan mijn CFL-buddies voor die dag of het niet een valsstrik is van een aantal mensen om onze bus (CFL heeft ook een groter 12 persoon busje) te overvallen. Dit was volgens hun niet zo, wat achteraf ook bleek. De vrouw zei een epilepsie-aanval gehad te hebben, maar stond vervolgens wel vrij vlot op om gelijk ook aan te geven dat ze thuis kinderen had en zelf ook nog geen eten had gehad. En na een paar dextrootjes die ik nog van mijn moeder had meegekregen en 20 rand (kleine 2 euro)die ze van een van de stafleden kreeg, was ze toch alweer redelijk in beweging gekomen… Leerzaam gevalletje dus..
Zo snel als de voorgaande dagen verliepen, zo snel zijn afgelopen woensdag en donderdag ook voorbij gegaan. Inmiddels merk ik wel dat de lange dagen en de vele indrukken veel energie opleveren, en nog meer energie kosten. Vanmorgen (vrijdag) was het dan ook even lastig opstaan, te meer omdat we geen stroom meer hadden en het nog donker in huis was. Veel huizen in ZA hebben een prepaid electriciteitsmeter welke je om de zoveel dagen kunt opwaarderen door tegoed te kopen bij een tankstation. Als je tegoed op is, heb je simpelweg geen stroom meer, zoals vanochtend… Eenmaal naast mijn bed, was ik overigens gelijk weer klaar voor de dag, want vandaag stond een bezoek aan de gevangenis op het programma. Het was ruim een uur rijden voor we er waren. Toen we terplekke nog een aantal poorten door, en bewakers voorbij, waren, bleek ons programma voor vandaag (life skills) helemaal niet door te kunnen gaan. Er was vanochtend namelijk onverwacht een inspectie van alle cellen aangekondigd. Omdat er (in het verleden) nogal eens corruptie was/is binnen de gevangenis, wordt dit altijd pas op het laatste moment aangekondigd, waardoor wij ook niet meer konden worden afgebeld. Maar weer terug dus… Maar goed, elk nadeel hep z’n voordeel, dus ik had eindelijk tijd eens lekker uitgebreid te kunnen zitten om mijn weblog te updaten…

Wat komend weekend gaat gebeuren, weet ik nog niet (behalve dan dat men hier op zaterdagochtend ook werkt..). In ieder geval een beetje lekker uitrusten en genieten van alles wat ik tot zover al heb gezien; ik heb echt het idee al weken weg te zijn :) En ook de komende tijd zal hier nog erg veel zijn te doen en te ontdekken, en dan heb ik nog niet eens plannen gemaakt voor het schitterende Afrika van buiten Johannesburg, Wiehoeeee!!

Ik wil iedereen overigens ook erg bedanken voor de leuke berichtjes, op welke manier ik die dan ook ontvangen heb. Het is leuk om op circa 9.000 km afstand toch geluiden uit het warme Nederland te krijgen!

Ik heb ook nog een paar praktische dingen voor het thuisfront. Ik heb hier een telefoonkaartje gekocht en mijn nr. is +27 (0)71 059 7662. Het adres van het huis waar ik in woon is 40 Coetzee rd, Roodepoort West 1709.

Tenslotte heb ik in het kader van enkele promotieactiviteiten van togetthere voor mijn vertrek nog een interview voor de Leeuwarder Courant gegeven. Het artikel daarvan stond gister (donderdag) in de krant.

Groeten uit Johannesburg en tot de volgende weblog! (ik hoop rond volgende week, met foto’s)